امروز تو سایت خوانسار نیوز یک ویدئو تحت عنوان « مستند کوتاه دیدنی دو مدرسه محروم روستائی خوانسار»در رابطه با وضعیت دو مدرسه محروم روستائی در حسن آباد و حاجی آباد دیدم که کلی من رو ناراحت کرد...تو مملکتی که سرشار از نفت و گاز و منابع معدنی و ثروت های خدادادی هست آیا باید ما شاهد مدارسی باشیم که حتی راه رفتن زیر سقف های فرسودشون خطرناکه،آیا این وضعیت شایسته و سزاوار مملکت اسلامی ایرانه؟
احتمالأ شما هم تیزر تبلیغاتی معروف شرکت ایران رادیاتور با ترجیع بند «...پشتم گرمه،اگه سرحالم،اگه شادم...» رو تو تلویزیون دیدید،اما تو عالم واقع هم برخی از مسئولان محترم مثل نوه عمو یادگار پشتشون به یه جاهائی گرمه و بواسطه همین پشت گرمی اصلأ و ابدأ خودشون را ملزم به پاسخگوئی به مردم و شهروندها نمی دونند.
دوست خوب و عزیزم جناب آقای مهندس کامران میرمحمدی در وبلاگ خوانسار شهر من مطلب خوب و جالبی رو تحت عنوان شهروند پرسشگر و مسئول پاسخگو منتشر کردند که از همه دوستان دعوت می کنم این مطلب را مطالعه کنند.
البته امیدوارم مسئولان محترم شهرستان حداقل این بار این صدای رسای یک شهروند خوانساری را بشنوند و پاسخ قانع کننده ائی به پرسش های مطرح شده در وبلاگ «خوانسار شهر من» بدهند.
دیروز تو اتوبوس بی آر تی یه پیرمرد با چشم پانسمان شده نشست کنارم و از من مسیر رفتن به ترمینال جنوب رو پرسید و من هم به اون بنده خدا آدرس دادم و همین باعث شد سر صحبت بین ما باز بشه...پیرمرد گفت اهل اندیمشک استان خوزستانه و کشاورز و بعد گفت برای عمل جراحی چشمش که عارضه ناخنک داشته آمده تهران و یک هفته است تو این شهر غریب اسیر دکتر و بیمارستانه و حالا که چشمش عمل شده می خواد برگرده اندیمشک...
اون بنده خدا می گفت همان گوجه فرنگی که تو تهران کیلوئی 1200 تومانه تو اندیمشک سر زمین از کشاورز کیلوئی 150 تومان می خرند و خیار بوته ائی اندیمشک سر زمین کیلوئی 100 تومان...وقتی ازش پرسیدم تو اندیمشک چرا چشمت رو عمل نکردی جواب داد که اندیمشک نه دستگاهش هست و نه دکترش و وقتی پرسیدم چرا تو اهواز یا خرم آباد که مرکز استان هستند عمل نکردی جواب داد که اونجا هم دستگاهش نیست و...خلاصه ظاهرأ این امکانات فقط و فقط تو تهران پیدا میشه و بس.
فردا 15 اسفند مصادف با آغازین روز هفته درختکاری است و به همین مناسبت بچه های خوب جمعیت همیاران محیط زیست خوانسار برنامه ائی تدارک دیدند که اینجانب از همین جا (تهران) به همه این دوستان خدا قوت گفته و تمامی همشهریان عزیز را به شرکت تو این مراسم دعوت می کنم.
به امید خوانساری سبز سبز سبز
تو اخبار آمده بود که دومین غار چاهی کشور تو تیدجون خودمون پیدا شده،البته از آنجا که بنده هیچ تصور ذهنی از این پدیده ندارم و دقیقأ نمی دونم این چیزی که پیدا شده یک غار است که انتهاش چاهه یا یک چاهه که انتهاش غاره و یا شاید هیچ کدام؟؟ به همین خاطر در موردش اظهار نظر نمی کنم ولی امیدوارم اولأ مسئولان محترم گردشگری شهرستان با ساماندهی مناسب این پدیده امکان بازدید غار نوردهای دنیا را از این غار فراهم کرده و ثانیأ با محافظت صحیح از این غار چاهی مراقب باشند که این مکان پاتوق معتادها و یا محل انباشت زباله نشه...
همچنین اگه امکانپذیره یه چهارتا عکس و فیلم از تو این غار تهیه کنند تا یه وقت آدم های کنجکاوی مثل من هوس رفتن تو این چاه 191 متری به سرشون نزنه!!!
نمی دونم تا حالا اسم مصر رو شنیدید یا نه؟البته منظور من کشور مصر نیست بلکه منطقه نمونه گردشگری مصر یا بهشت کویر گردی ایران هستش...شاید خیلی از شما بدونید مصر کجاست و شاید بعضی از شما حتی به آنجا سفر هم کرده باشید ولی تو این مقاله می خوام برای اونها که نمی دونند مصر کجاست اطلاعات مختصری تو این زمینه بدم و بعد وضعیت درآمد گردشگری اون منطقه را با خونسار مقایسه بکنم تا شما هم به عمق فاجعه پی ببرید.
این خبر کوتاه شاید به زعم خیلی از ما بی اهمیت و فاقد ارزش توجه باشد اما بیانگر یک واقعیت تلخ بسیار بزرگ و یک خطر قریب الوقوع است:
«کاهش 35 درصدی سطح پوشش برفی کشور
این پست رو با بیان یک لطیفه بی مزه و تکراری می خوام شروع کنم:
می گن یه بنده خدائی داشت از ولایتشون با اتوبوس شب رو می رفت یک شهر دیگه،نصف شب که همه خواب بودن رفت بالاسر راننده و با حالت معترض و با اشاره به مسافرهای خواب به راننده گفت...آقای راننده اینها که همه خوابند پس تو واسه کی داری رانندگی می کنی!!!
این ماجرا حکایت خیلی از ماست که فکر می کنیم اگه کاری می کنیم باید همه مارو ببینند و واسه ما دست بزنند و هورا بکشند.
خیلی وقت ها خیلی از کارهای ما صرفأ انجام وظیفه است و طبعأ بابت انجام وظیفه هم نباید انتظار تشویق و تعریف رو از کسی داشت ولی وظیفه را هم نمی توان سرسری و با بی مسئولیتی و از سر رفع تکلیف انجام داد.
وظیفه ما وبلاگ نویس ها تو جامعه یک وظیفه انتقادی و اصلاحی بوده و بعنوان چشم های بینا و زبان گویای جامعه موظف هستیم نسبت به هر پدیده و اتفاقی که تو اطراف ما میفته عکس العمل صحیحی رو از خودمون نشون بدیم و تو این مسیر نباید توقع تشویق و تعریف رو از کسی داشت و حتی تو این راه باید انتظار هزار و یک بلا و مصیبت رو داشت.
ما تو این مسیر مامور به انجام وظیفه هستیم نه مامور به کسب نتیجه و نباید انتظار داشته باشیم که نوشته های ما فورأ و حتمأ به نتیجه برسه...
ولی به هر حال نوشته های ما وبلاگ نویس ها چه خونده بشه و چه خونده نشه ما باید بنویسیم و بقول شاعر
یار می خواهد چنین آشفتگی کوشش بیهوده به از خفتگی
