۰۷اسفند
دیشب یک مقاله بسیار جالب و خواندنی در وبلاگ دوست خوبم کمش تحت عنوان گویش خونساری خوندم که مطالعه آن را به تمام عزیزان توصیه می کنم و آن مقاله و نگاه واقع گرایانه و جالب کمش در آن مقاله من را وادار به نگارش این چند خط نمود.
انقراض گویش های محلی واقعیت تلخ و گزنده ائی است که نمی توان آن را انکار کرد ولی می توان با چند اقدام ساده اما موثر این گویش ها را از خطر فراموشی و انقراض کامل نجات داد...برای مثال می توان با مستند سازی آثار مکتوب(چاپی و خطی)این گویش و یا جمع آوری و نگهداری آثار صوتی و تصویری،این آثار را برای نسل های آینده حفظ کرد.
همچنین می توان با گردآوری فرهنگ لغات گویش خونساری(به همراه تلفظ و فنوتیک هر لغت) و مکتوب سازی دستور زبان این گویش در قالب یک کتاب این گویش را حفظ کرد.
دوستان قبول کنید که از جمعیت حدود نیم میلیونی خوانساری تبارهای ایران و دنیا فقط 30 هزار نفر در خود خوانسار اقامت دارند و از این جمعیت هم فقط حدود کمتر از دو سوم به گویش خوانساری تسلط کامل دارند و تقریبأ زبان رسمی شهر خوانسار نیز هم اکنون فارسی با لهجه خونساری است و بهتر است با قبول این واقعیت و در کنار برگزاری مراسم این روز اقدامی عملی در حفظ و حراست از این گویش و انتقال آن به نسل های آینده انجام دهیم.
