این روزها و این ساعات تنور مذاکرات هسته ائی بین اعضای 1+5 و ایران حسابی داغ شده و اینجانب مثل طرفدارهای تیفوسی فوتبال که چهار چشمی مسابقه فینال جام جهانی رو دنبال می کنند در حال رصد لحظه به لحظه اتفاقات لوزان سوئیس هستم و اونقدر هیجان دارم که از خواب و خوراک افتادم...البته این هیجان بیشر بخاطر مسائل کاری خودم و تاثیر این توافقات بر آینده مالی شرکت محل کارم هست ولی در عین حال نگران وضعیت کلی اقتصاد کشور و معیشت مردم هم هستم و امیدوارم نتیجه این مذاکرات بنفع مردم کشورم باشه.
البته باید قبول کنیم که کار تیم مذاکره کننده خیلی خیلی سخت و دشواره و حصول نتیجه کاملأ خوب برای هر دو طرف تقریبأ محال،ولی فراموش نکنیم که تیم مذاکره کننده فعلی کشورمان در حال رفع و رفو خرابکاری ها و ندانم کاری های 8 سال گذشته بوده و اگر توافقی هم حاصل بشه تازه ما می رسیم به جائیکه 8 سال پیش بودیم و اگر تحریمی لغو بشه(که بعید میدونم لغو بشه)کلی امتیاز که نباید میدادیم رو به طرف مقابل دادیم در حالیکه چند سال قبل و قبل از ترک میز مذاکره بوسیله ایران و وضع تحریم ها ما کلی امتیاز جلو بودیم...
اگر سیاستمدارهای ما تو 8 سال دولت های قبل بجای شعارهای پوپولیستی و هوگو چاوزی یک کم حرفه ائی عمل می کردند و بجای اصرار بر اصول غلط دنبال راهکارهای عقلائی درست می رفتند امروز حال و روز مملکت این نبود.
نمی دونم دلواپس های امروز چند سال قبل کجا بودند؟چرا دیروز و میان آن همه بی تدبیری دلواپس نبودند؟اصلأ این همه دلواپسی از روی حب وطنه یا بغض رقیب؟
امروز اگر مذاکرات به نتیجه ائی هم برسد تازه بازی برده قبل را مساوی کرده ائم یعنی به جای سه امتیاز تنها با یک امتیاز به نباختن دلخوش شده ائم...به هر حال خیلی از ما منتظر پایان خوش این لحظات داغ مذاکرات هستیم...تا خدا چه بخواهد.
