خوانسار نامه

وبلاگ تحلیلی،انتقادی خوانسار

خوانسار نامه

وبلاگ تحلیلی،انتقادی خوانسار

تحلیل و انتقاد سازنده وظیفه و رسالت ما و ساختن خوانساری آباد هدف ماست.

طبقه بندی موضوعی

کارنامه

چهارشنبه, ۳۰ دی ۱۳۹۴، ۰۹:۵۴ ق.ظ

تقریبأ یکسال پیش بود که فکر و ایده راه اندازی یک وبلاگ مستقل و شخصی به ذهن این حقیر خطور کرد و  این شد که خوانسارنامه متولد شد،خوانسارنامه نیز مثل بسیاری از وبلاگ های دیگر روزهای اول را با شور و نشاط آغاز کرد و هر روز چند مطلب جدید به خوانندگان نچندان زیاد خود تقدیم می کرد.

اوائل کار خوانسارنامه وبلاگی انتقادی بود و تند و تیز و البته بی پروا و تا حدودی بی کله!اما بعد از مدتی این وبلاگ نیز دچار سندرم کامنت محوری شد و بی اغراق بگویم دچار دغدغه جذب مخاطب آن هم به هر قیمت و به هر شکل و همین شد دلیل اصلی افول این وبلاگ...

متاسفانه در این مدت کوتاه خوانسارنامه با سرعتی خارق العاده زرد شد و آنچنان شد که حتی خود من نیز از خواندن بعضی از مطالبم دچار تهوع می شدم!!!و آنچنان شد که اولین منتقد مطالبم خودم شدم و این دوگانگی شخصیت برای من شد مصیبتی عظیم. 

روز نخست هدف من گفتن حرف حق بود و انتقاد بی پروا از نقایص و کاستی ها ولی بعد از مدتی خوانسارنامه شد حدیث نفس نویسنده و وبلاگ شخصی و زرد و در این بازار کساد مخاطب در به در جستجوی مخاطبی که بیاید و مطلبی را بخواند و نظری هم بدهد و من هم کیف کنم که عجب وبلاگ وزینی دارم.

البته دست دوستانی که با نظرات خود در این مدت من را همراهی کردند درد نکند و خدا خیرشان بدهد که هر روز برای سر زدن به این وبلاگ نچندان پر محتوا وقت می گذاشتند و حالا هم وقت می گذراند ولی همین الطاف دوستان بود که مرا شرمنده خود کرده و بیم آن دارم که این بی مطلبی خوانسارنامه باعث رنجش خاطر این عزیزان گردد.

همانطور که دوستان گرامی مستحضرند از اواسط پائیز امسال اینجانب از تهران به شهر کوچک آبسرد دماوند کوچ نموده ام و بر مبنای همان روحیه ائی که از من سراغ دارید پایگاه خبری آبسردنیوز را راه اندازی نموده ام و الان مدتی است که در کنار سایر مشغله های روزانه و از همه بدتر طی طریق 50 کیلومتری روزانه بین تهران و آبسرد مشغول اداره این سایت نیز می باشم و افتان و لنگان این پایگاه خبری را که بیشتر به وبلاگ می ماند را اداره می کنم و دیگر وقتی برای خوانسارنامه نمانده تا مطلبی در آن درج نمایم.

البته لازم به یادآوری است از آنجا که تمام شهرهای کوچک ایران و از جمله خوانسار و آبسرد دماوند دردهای مشترک دارند بسیاری از مطالب آبسردنیوز در رابطه با همین دردهای مشترک بین خوانسار و آبسرد دماوند بوده و مطالعه آن برای همشهریان خوب خوانساری من بی فایده نخواهد بود.

به هر روی اینجانب از امروز رسمأ پایان کار خوانسارنامه را اعلام نموده و از دوستان خوبم بابت همراهی صمیمانه ایشان در این مدت نسبتأ کوتاه تشکر می نمایم...اینجانب در پایگاه خبری-تحلیلی انتقادی آبسردنیوز پذیرای کلیه عزیزانی که مایل به دنبال نمودن مطالب اینجانب می باشند هستم و امیدوارم بتوانم بیانگر بخشی از دردهای مشترک شهرهای کوچک ایران و از جمله خوانسار و آبسرد دماوند باشم،انشاالله

موافقین ۰ مخالفین ۰ ۹۴/۱۰/۳۰

نظرات  (۳)

۳۰ دی ۹۴ ، ۲۱:۱۱ علی معصومی
سلام برای من که خبر خوشحال کننده ای نبود 
پاسخ:
علی جان
این حقیر هر کجا که هستم و هر کجا که باشم ارادتمند شما هستم و خوانسار رو از دریچه دوربین شما می بینم و تجربه می کنم.
به هر حال هر یک از ما وظیفه داریم که برای شهر محل سکونتمان مفید باشیم یکی با قلم دیگری با قدم و یکی هم مثل شما با هنر و دوربین عکاسی...
سلام
با عرض سلام و خسته نباشید. به نظر من تو یک سال عالی کارکردید و خوانسارنامه در این زرد بودن وبلاگ در کشور و خوانسار خوب تونست نظر خوانندگان رو جلب کنه . نقدهای خوانسار بسیار مفید و روشنگرانه بوده و مایه ی امید ماست که همشهری از تهران اینچنین دغدغه خوانسار را دارد. به نظر من حیات این وبلاگ رو ادامه بدید و میتونید برخی از نقدهای شخصی پیرامون آبسرد را نیز وارد آن کنید. حیفه بخواد اینجا تموم بشه....
پاسخ:
ایمان جان
از نظر لطف شما متشکرم ولی وقتی خوانسارنامه سه هفته یکبار بروزرسانی میشه و وقتی هم که بروزرسانی میشه مطلب قابل توجهی نداره همان بهتر که تعطیل بشه...من برای مخاطب ارزش بسیاری قائل هستم و اصلأ دوست ندارم به مخاطب توهین بشه ولی وبلاگ نویسی یک خط درمیان یعنی توهین به مخاطب،وقتی یک مخاطب صبح میاد و وبلاگ خوانسارنامه رو باز می کنه و هیچ چیز جدیدی تو این وبلاگ نمی بینه و این روند چند ماه تکرار میشه یعنی من برای آن مخاطب ارزش قائل نیستم...
ایمان جان در مسیر وبلاگنویسی شما همیشه الگو و استاد من بودید و نظر شما برای من صائب و قابل احترام هستش و اصلأ دوست ندارم فکر کنید که رفیق نیمه راه خوانسار شدم،من همیشه خوانساری خواهم ماند حتی اگه تو آمریکا و یا آفریقا باشم و حتمأ به وبلاگ همه دوستان سر خواهم زد.انشاالله

زهی و دو صد زهی تاسف... همیشه به این انرژی شما احسنت می‌فرستم. خوب تونستید طی این مدت کلی مطلب بنویسید...
من به مسایل شخصی بیشتر اهمیت می‌دم. به نظرم وبلاگ جاییه برای انعکاس نظرات شخصی که این نظرات هم میتونند درباره احوالات انسان باشند و هم درباره نگاه انسان به پیرامونش.
اتفاقا من از مطالبی که در مورد شخص خودتون بود بیشتر خوشم می‌اومد. به نظرم اصلاح جامعه از راه اصلاح شخص خودمون می‌گذره و نوشتن درباره احوالات شخصی یکی از راه‌های مهم خودشناسی و در نتیجه اصلاح خوده.
از طرف دیگه وقتی درباره خودمون و نگاه شخصیمون می‌نویسیم خوانندگان هم با یک نگاه جدید به زندگی مواجه می‌شند و اونها هم می‌تونند نگاه شخصی خودشون رو پرورش بدند و این، به تفکر بیشتر درباره خود و در نتیجه اصلاح تک تک افراد و اصلاح جامعه منجر می‌شه....
به نظر من مشکل اصلی جامعه ما مشکل مدیریتی و سیاسی و اقتصادی نیست بلکه بحران شخصیتی و فردیه. اگر انسانها درست بشند همه چیز درست میشه و درست شدن انسان هم راهی نداره به جز غور در احوالات شخصی....
به تصمیمتون احترام میذارم و امیدوار میمونم که درباره خودتون و نگاهتون به زندگی بخونم، خواه تو تهران خواه خونسار، خواه آبسرد و خواه در هر جای این کره خاکی و سایر کرات و سیارات:)


پاسخ:
ممنون کمش جان
من هم امیدوارم که بتوانم انسانی مفید و موثر برای جامعه خودم باشم.
به هر حال جامعه موفق بوسیله مجموعه ائی از انسانهای موفق شکل می گیره...
راستی تا یادم نرفته خدمت دوستان عرض کنم چند وقتیه درگیر آموختن گویش خوانساری شدم و حسابی در این زمینه مشغول:)

ارسال نظر

ارسال نظر آزاد است، اما اگر قبلا در بیان ثبت نام کرده اید می توانید ابتدا وارد شوید.
شما میتوانید از این تگهای html استفاده کنید:
<b> یا <strong>، <em> یا <i>، <u>، <strike> یا <s>، <sup>، <sub>، <blockquote>، <code>، <pre>، <hr>، <br>، <p>، <a href="" title="">، <span style="">، <div align="">
تجدید کد امنیتی