تمرکز زدائی
چند روز پیش که داشتم دنبال یه سری اطلاعات تخصصی درباره شرکت های تکنولوژی در آمریکا و اروپا می گشتم متوجه این مساله جالب شدم که هیچ یک از شرکت های بزرگ تکنولوژی آمریکائی تو شهرهای بزرگ آمریکا مرکز فعالیت و اقامتگاه اصلی ندارند،به عبارتی دیگه هر چند اغلب این شرکت ها در اکثر شهرهای بزرگ آمریکا نمایندگی فروش دارند اما مرکز اصلی این شرکت های بزرگ که بعضأ چند هزار نفر پرسنل دارند در مناطق حاشیه ائی بوده و به نوعی تو این کشور یک جور سیاست تمرکز زدائی از شهرهائی مثل نیویورک و واشنگتن وجود داره.برای مثال اغلب شرکت های رایانه ائی و تکنولوژی آی تی تو دره سیلیکون در جنوب شهر سان فرانسیسکو در سواحل غربی ایالات متحده متمرکز هستند و اغلب خودرو سازها در اطراف شهر دیترویت در غرب میانه آمریکا تمرکز دارند و صنایع فضائی در جنوب شرق آمریکا در منطقه فلوریدا و...به این ترتیب جمعیت و شغل و امکانات در همه نقاط آمریکا کم و بیش بصورت یکسان توزیع شده و کسی برای درمان و خرید مایحتاج و جستجوی شغل مجبور به مسافرت و مهاجرت از این سر آمریکا به اون سر آمریکا نیست.
حالا غرض از این مقدمه این بود که چه خوب می شد اگه تو کشور ما هم بجای تداوم سیاست تمرکز گرائی که از دهه 40 و هم زمان با صنعتی شدن کشور شروع شد اقدامات عملی برای تمرکز زدائی از شهرهائی مثل تهران و اصفهان و تبریز صورت می گرفت تا شاهد این همه محرومیت و توزیع غیرعادلانه امکانات در کشور نبودیم.البته منافع این تمرکز زدائی اول از همه تو جیب خود شرکت ها و کارخانه خواهد رفت که با کم کردن هزینه های ثابت و جاری به سود خالص خودشون اضافه می کنند.
من خیلی از شرکتها رو تو تهران می شناسم که ماهیانه چند ده میلیون تومان هزینه محل اقامت شرکت رو پرداخت می کنند و این جدا از سایر هزینه ها مثل حقوق میلیونی کارکنان و هزینه های سنگین ایاب و ذهاب و غیره هستش در حالیکه تمام متخصصان مورد نیاز این تیپ شرکتها تو شهرستان ها وجود دارند،برای مثال یکی از از دوستان من تو اردستان یه شرکت ارائه کننده خدمات هاست و سرور داشت و با توجه به کم بودن هزینه محل شرکت و حقوق کارکنان در عرض چند سال چند میلیارد سرمایه جمع کرد و خودش تو ایران سرور ایجاد کرد و تو آمریکا دفتر باز کرد و بعد یه دفعه به سرش زد که شرکت رو به تهران منتقل کنه و نتیجه آن شد که نباید می شد و الان بخاطر هزینه های سرسام آور کرایه محل شرکت تو بالا شهر تهران و حقوق میلیونی کارکنان در آستانه ورشکستگی قرار داره.
خوشبختانه در حال حاضر کشور از نظر نیروی تحصیل کرده در جای جای کشور کمبودی نداره و شکر خدا کرایه ها و هزینه های خرید ملک تو شهرستان ها هم پائین و هزینه ایاب و ذهاب درون شهری هم تو شهرستان ها با شهرهای بزرگ قابل قیاس نیست و زیر ساخت های مخابراتی و مالی هم تقریبأ تو همه جای کشور فراهم هستش و حقوق و مزایای کارکنان و توقع ایشان از کارفرما تو شهرستان ها هم نسبت به شهرهای بزرگ خیلی خیلی پائین تر...پس منطق عقلی و اقتصادی حکم می کنه که اگه انتقال شرکت و کارخانه ائی به شهرهای کوچک از نظر فنی مقدور باشه این کار صورت بگیره ولی حیف که ایران کشور کارهای غیر منطقی هستش و بسیاری از ما منافع بلند مدت خودمون را فدای دک و پز فعلی می کنیم و بقول معروف به پز عالی و جیب خالی دلخوش کردیم و عاقبت مثل این دوست من که حالا زیر بار هزینه های سرسام آور شرکت داری تو تهران داره کمر خم می کنه زیر بار هزینه های کسب و کار له میشیم.
حالا غرض از این نوشتار این بود که ای کاش همشهری خوب و بعضأ مولتی میلیاردر خونساری ما با حفظ دفتر و تشکیلات تو تهران (بعنوان سرمایه و پشتوانه)،محل اصلی فعالیت کسب و کار تولیدی و بازرگانی خودشون رو به خونسار خوش آب و هوا و خلوت و ارزان منتقل می کردند تا هم تو هزینه های ثابت و جاری خودشون صرفه جوئی کرده باشند و هم به آبادانی خونسار کمکی می شد و شهر خوب خونسار که واقعأ از لحاظ شرائط طبیعی زیست بهشت ایران هستش از لحاظ اقتصادی هم جای ایده آلی برای زندگی می شد.
