صبح روز 17 خرداد 96 تهران شاهد دو حمله تروریستی بود،حملاتی که از سوی مزدوران وطن فروش عضو گروهک تکفیری-تروریستی داعش سازماندهی شده بود و هدف آن نیز علاوه بر اخلال در امنیت ملی ایران به نوعی قدرت نمائی به سبک داعش بود.
البته این عملیات تروریستی با جانفشانی نیروهای امنیتی و انتظامی به نتیجه دلخواه داعش نرسید و تیر داعشیان به سنگ خورد...
تا پائیز سال 94 که تهران زندگی می کردم بزرگترین آرزوم باریدن برف تو تهران بود.
سال گذشته که به شهرستان دماوند مهاجرت کردم چند تا برف نصفه و نیمه بارید ولی من باز هم آرزوی باریدن برف بیشتر رو داشتم.
آبان و آذر و دی امسال آرزوی باریدن برف به دل ما ماند جز خشکه سرما چیزی عاید ما نشد.
ولی بهمن ماه به ما یاد داد که باید مواظب آرزوهامان باشیم!
از اوایل بهمن تا امروز تقریباً هر دو روز درمیان شهرستان دماوند شاهد بارش برف سنگین بوده و تو هفته گذشته آنقدر برف بارید که ما از آرزوی باریدن برف پشیمان شدیم...
امروز تهران در میان بهت و ناباوری شاهد سقوط یکی از نمادهای خود بود...
پلاسکو آتش گرفت،سوخت و عاقبت در خود فروریخت!
ولی آنچه که من را ناراحت کرد سرنوشت نامعلوم تعداد زیادی آتش نشان بود که زیر آوار به دام افتاده اند و از سرنوشت آنها اطلاعی در دست نیست،چه تعداد خانواده که الان میان خوف و رجا معلق مانده اند و چه تعداد انسان فداکار که هم اکنون در میان آوار و آتش با مرگ می جنگند...
من هم امشب نگرانم و بی خواب...انشاء الله همه آتش نشانان زیر آوار مانده سالم باشند تا در ساعات پایانی دیماه تمام دنیا از شنیدن خبر سلامت همه به دام افتادگان آوار شگفت زدهشوند و شاد .
این ترامپ هم برای خودش پدیده ائی است قابل توجه(خیلی هم قابل توجه!!!)موجودی پیچیده و غیر قابل پیش بینی،سنت شکن و بی پرده...ترکیبی از محمود احمدی نژاد و معمر قذافی؟
شاید بزرگترین مزیت زیستی انسان سازگاری بسیار زیاد این موجود دو پا با شرائط مختلف اقلیمی و آب و هوائی باشه و به همین علت هم انسان تقریباً در همه جای کره زمین یافت میشه...از سرزمین های یخ زده قطبی گرفته تا نواحی گرم و مرطوب حاره ائی و از ارتفاعات بسیار بلند تا قلب صحراهای خشک و سوزان می توان یک رد پائی از انسان پیدا کرد.
بنظر من مردم هیچ کجای دنیا به اندازه مردم ایران دچار سیاست زدگی نیستند.
مردم ایران بیش از اندازه درگیر سیاست هستند و تو ایران حتی آب خوردن هم رنگ و بوی سیاسی بخودش گرفته و بنظر می رسه بطور دسته جمعی همه ما دچار مسمومیت سیاسی شده ایم و کلی هم به این موضوع افتخار هم می کنیم.
حدود یکسال پیش بود که وبلاگ خوانسارنامه بطور ناگهانی سکته و کرد به کما فرو رفت،البته علت این سکته ناقص چند چیز بود:اول اینکه به علت مهاجرت بنده از تهران به شهر آبسرد دماوند و راه اندازی پایگاه خبری-تحلیلی آبسرد آنلاین که بطور اختصاصی به اخبار این شهر کوچک می پرداخت دیگر وقتی برای نوشتن در خوانسارنامه باقی نمی ماند و دوم اینکه چون به زیاد نوشتن(هم از نظر تعداد مطالب و هم طول مطلب) عادت داشتم به همین خاطر وقت گذاشتن در این خصوص برای من سخت شده بود و سوم اینکه در مواجهه با موج تلگرامی و روند اضمحلال وبلاگستان من تکنیک و تاکتیک خاصی را در اختیار نداشتم که بتوانم وبلاگ رو سر پا نگه دارم و چهارمین دلیل که مهمترین دلیل هم بود نداشتن انگیزه کافی برای فعالیت بود.
حدود چند ماه پیش بود که دوست خوبمان جناب آقای کمش دوباره چراغ وبلاگستان خوانسار رو روشن کرد و با تاکتیک نوشتن متن های کوتاه در بازه زمانی میان مدت دوباره من رو به نوشتن البته به سبک و سیاق کمشی ترغیب کرد و این شد که تصمیم گرفتم :اولاً دوباره به وبلاگستان بر گردم،ثانیاً مختصر و مفید بنویسم،ثالثاً با رعایت بازه زمانی مرتب،هفته ائی یک مطلب بنویسم.
و همین شد که پس از یکسال دوباره برگشتم آن هم با استفاده از تاکتیک ناب کمشی...!!!
پس فعلاً خداحافظ تا هفته بعد
قرار بود ننویسم ولی مگر می شود از دوست شهیدمان داش اسدالله اورعی(داش عسدالله)ننوشت...!
یادش گرامی و راهش پر رهرو باد
ششم بهمن،سالروز عروج ملکوتی آن شهید سرافراز را با ذکر صلواتی گرامی می داریم.
تقریبأ یکسال پیش بود که فکر و ایده راه اندازی یک وبلاگ مستقل و شخصی به ذهن این حقیر خطور کرد و این شد که خوانسارنامه متولد شد،خوانسارنامه نیز مثل بسیاری از وبلاگ های دیگر روزهای اول را با شور و نشاط آغاز کرد و هر روز چند مطلب جدید به خوانندگان نچندان زیاد خود تقدیم می کرد.
اوائل کار خوانسارنامه وبلاگی انتقادی بود و تند و تیز و البته بی پروا و تا حدودی بی کله!اما بعد از مدتی این وبلاگ نیز دچار سندرم کامنت محوری شد و بی اغراق بگویم دچار دغدغه جذب مخاطب آن هم به هر قیمت و به هر شکل و همین شد دلیل اصلی افول این وبلاگ...
پایگاه خبری خوانسارنیوز به نقل از جناب آقای خسرو دهاقین مدیر مسئول فعال و پر انرژی آن رسانه خبر از صدور مجوز ماهنامه «صدای خوانسار» داد.
به گزارش خوانسارنیوز، پروانه انتشار صدای خوانسار در تاریخ25 آبان 94 با شماره ثبت ۷۶۱۹۷ توسط هیئت نظارت مطبوعات به نام خسرو دهاقین صادر گردید.
این ماهنامه در زمینه فرهنگی – اجتماعی و با گستره استانی فعالیت خود را به صورت چاپی به زودی آغاز خواهد کرد.
وبلاگ خوانسارنامه نیز بعنوان یک شهروند مجازی خوانسار قدم این نو رسیده را به همه همشهریان تبریک گفته و انتشار این ماهنامه را در شهری که در آن فقط یک روزنامه فروشی نیمه فعال وجود دارد،به فال نیک گرفته و آرزومند است این ماهنامه آغازی باشد بر انتشار سایر مطبوعات کاغذی در خوانسار.
