فریضه مظلوم
امر به معروف و نهی از منکر از جمله فرایض دینی فوق العاده مظلوم است،البته این مظلومیت بیش از آنکه ناشی از فراموشی و متروک شدن در سطح جامعه باشد ناشی از سوء استفاده های گسترده سیاسی و جناحی و فرقه ائی و استفاده ابزاری از این فریضه در منازعت سیاسی و فرهنگی می باشد.
اینکه ما دیگران را از ارتکاب به عمل خلاف عرف و شرع(قانون) نهی کنیم یک امر عقلی و مورد قبول در تمامی جوامع و فرهنگ ها می باشد،کما اینکه استعمال دخانیات و یا مواد افیونی و خیلی از اعمال و رفتارهای ضد اجتماعی دیگر در اغلب جوامع و فرهنگ ها منکر شناخته شده و مورد نهی قرار می گیرند و از آن سو خیلی از کارهای خوب مثل کمک به ضعفا،صداقت و احترام به حقوق دیگران و... حتی در لائیک ترین و سکولارترین جوامع هم مورد تائید و تاکید بوده و مطلوب شمرده می شوند،در فرهنگ بومی ما ایرانیان نیز امر به خوبی ها و نهی از بدی ها و انحرافات مورد توجه و وفاق همه آحاد جامعه بوده که مثال آن تک بیتی ریر می باشد:
اگر بینی که نابینا و چاه است اگر خاموش بنشینی گناه است
ولی آنچه که در سالهای اخیر باعث تضعیف و کم اثر شدن این فریضه مفید اجتماعی در بین ما ایرانیان شده استفاده ابزاری از این فریضه و سلیقه ائی عمل نمودن آمران به معروف و ناهیان از منکر و بکارگیری روش های خشن در ادای این فریضه بوده،البته منظور من از خشونت فقط خشونت های فیزیکی و بدنی نبوده و خشونت های کلامی نیز در این بین دارای اثر سوء بوده اند.برای مثال هنگامیکه ناهیان از منکر بدون توجه به کرامت انسانی مخاطب به بدترین شکل و با توهین و تحقیر قصد در ارشاد جوانان را دارند آیا می توان توقع نتیجه مثبت از این نوع نهی از منکر داشت؟
هنگامیکه در سال گذشته فردی مجهول الهویه در اصفهان با شعار امر به معروف و نهی از منکر و صد البته به قصد پاکسازی جامعه از وجود بدحجاب ها مبادرت به ارتکاب جنایت شنیع اسیدپاشی به صورت دختران مظلوم نمود و با این اقدام وحشیانه سلامت و آینده این دختران را تباه کرد بسیاری از صاحبنظران و عقلا جامعه این هشدار را به مسئولان دادند که فریضه امر به معروف و نهی از منکر در خطر انحراف گسترده قرار گرفته و اگر قرار بر ادامه این روال باشد حتی بیم رواج ناامنی گسترده و هرج و مرج در جامعه وجود دارد.
ای کاش مسئولان نظام در قوای سه گانه بجای این همه شعار و اقدامات سطحی،زمینه را برای آموزش نحوه صحیح ادای این فریضه و همگانی نمودن آن از طریق روش های علمی و عملی صحیح مهیا می نمودند تا جوانان به جای ترس از آمران به معروف و ناهیان از منکر و تقابل با ایشان این عزیزان را دوستان مشفق خود دانسته و اقدامات آمران به معروف و ناهیان از منکر را در راستای منافع و آزادی های خود ببینند،همانگونه که ائمه و بزرگان دینی ما دیگران را امر به معروف و نهی از منکر می نمودند.
