ز برون کسی نیاید

مخاطب من در این مطلب تمام کسانی هستند که دغدغه آبادانی خوانسار را داشته و در حد توان خودشون به هر شکل هر کاری که از دستشون برمیاد برای خونسار انجام می دهند،البته سعی اینجانب آن است که کمتر وارد مسائل حاشیه ائی شده و بصورت کلی برخی مطالب رو بیان کنم.

اغلب صاحبنظران و حتی مسئولان سابق و فعلی خونسار علت اصلی رکود اقتصادی،عدم توسعه شهرستان،بیکاری و رکود در خونسار را کمبود سرمایه گذاری در این شهر می دانند و معتقد هستند که تا زمانیکه سرمایه گذاری مولد در این شهر صورت نگیرد مشکلات شهر مرتفع نخواهد شد.اینجانب در زمستان سال گذشته در مقاله ائی تحت عنوان چرخه معیوب جمعیت و اشتغال در سایت خوانسار نیوز بصورت اجمالی و با ذکر چند مثال به بررسی این موضوع پرداختم.

متاسفانه بسیاری از همشهریان خوب ما کماکان دارای ذهنیت غلط لزوم ورود دولت به موضوع سرمایه گذاری و توسعه مناطق بوده و در بحث اشتغال نیز منتظر شروع استخدام های گسترده دولتی می باشند که به دلایل زیر چنین انتظاری بیهوده و توقعی اشتباه می باشد.

الف-دیدگاه کلان ملی

از دیدگاه کلان و ملی با توجه به لزوم اجرای سیاست های اصل 44 قانون اساسی در زمینه واگذاری امور به بخش خصوصی و کوچک سازی بدنه دولت و همچنین منع  تصدی گری و ورود دولت به آن دسته از بخش های اقتصادی که از طرف بخش خصوصی قابل تصدی و انجام است لذا می توان نتیجه گرفت که در آینده نزدیک هیچ سرمایه گذاری جدیدی در بخش های روبنائی نظیر احداث کارخانه ها و یا ایجاد بنگاه های دولتی و در نتیجه استخدام در دستگاههای دولتی صورت نخواهد پذیرفت،به عبارت دیگر از این پس کلیه سرمایه گذاری های دولت در کشور در قالب بودجه های عمرانی سنواتی و صرفأ در بخش های زیر بنائی مثل راه سازی، توسعه شبکه های انتقال آب و برق و گاز،تجهیز مراکز درمانی دولتی و نوسازی مدارس و نظایر این خواهد بود.

البته با توجه به اینکه قیمت جهانی نفت به شدت کاهش یافته و بیم کسری بودجه وجود دارد همین تخصیص بودجه های عمرانی نیز با اما و اگر های بسیاری مواجه است و از سوی دیگر طبق برنامه های کلان اقتصادی دولت بزودی سهام بسیاری از شرکت های دولتی نیز به بخش خصوصی واگذار خواهد شد و بسیاری از کسانی که هم اکنون حقوق بگیر دولت هستند باید به ناچار به جمع کارکنان بخش خصوصی بپیوندند.

ب-دیدگاه استانی

یک واقعیت تلخ در رابطه با شهرستان خوانسار وجود دارد و آن اینکه مسئولان استانی تعمدأ هیچ توجهی به خوانسار نداشته و تقریبأ این شهرستان را از یاد برده اند(اینجانب در جریان یک طرح سرمایه گذاری به چشم خود این موضوع را دیدم) و لذا همین اندک بودجه نیز از طرف مسئولان استان به اکراه و اجبار به این شهرستان تعلق می گیرد و اگر می توانستند همین اندک را هم از خوانسار دریغ می کردند.

اگر به برنامه های صدا و سیمای مرکز اصفهان نگاه کنید متوجه می شوید که حتی کوچکترین روستاهای خور و بیانک و ورزنه و سمیرم هم بیشتر از شهرهائی مثل خوانسار و بوئین میاندشت مورد توجه مسئولان استان هستند بنحویکه در برنامه های معرفی دیدنی های استان که از شبکه های سراسری پخش می شود هیچ نامی از دو شهرستان خوانسار و بوئین میاندشت برده نمی شود و بدین ترتیب خوانسار بنحوی بچه یتیم سرراهی استان اصفهان شده است 

البته دلیل اصلی این بی توجهی آن است که مسئولان استان معتقدند«...خونسار دانه اش را اصفهان می خورد و تخمش را تهران می گذارد...»( که منظور  مراوده بیشتر مردم خوانسار با تهران است) لذا امیدی به توجه خاص مسئولان به این نگین سبز غرب استان نبوده و نیست.

ج-دیدگاه منطقه ائی

خوانسار در مجاورت شهرستان بزرگ و صنعتی گلپایگان قرار دارد و لذا هر سرمایه گذاری که به منطقه وارد می شود خواه ناخواه جذب جمعیت و جغرافیای گلپایگان شده و زحمت وارد شدن به دره خوانسار را بخود نمی دهد.گلپایگان با داشتن دشت های وسیع،آب کافی،جمعیت فعال و تحصیل کرده زیاد و دسترسی به راه های شریانی کشور دارای جاذبه های سرمایه گذاری بیشماری بوده و حتی مسئولان دولتی نیز ترجیح می دهند بودجه عمرانی بیشتری را در قیاس با شهرهای اطراف به این شهر تخصیص دهند لذا بی جهت نیست که آمار بیکاری در این شهر به مراتب از خوانسار کمتر است.

با توجه به مطالب فوق چنین می توان نتیجه گرفت که در حال حاضر هیچ امیدی به جذب سرمایه از خارج از خوانسار وجود نداشته و صرفأ باید به توانائی ها و سرمایه های خوانساری ها اعم از مقیم و غیر مقیم اتکاء نمود و در این بین وظیفه اصلی مسئولان محترم شهرستان حمایت همه جانبه از این سرمایه گذاری ها و کمک به سرمایه گذاران می باشد.

تجهیز و تکمیل زیر ساخت های شهرک صنعتی خوانسار (رفع مشکل آب-برق شهرک)و هدایت جوانان خوانساری به تشکیل شرکت های تعاونی تولید و تخصیص زمین در شهرک صنعتی به ایشان،توسعه و تکمیل زیرساخت های فناوری ارتباطی در سطح شهرستان جهت توسعه شرکت های دانش بنیان،برگزاری کلاس های آموزشی در حوزه کارآفرینی،تاسیس دفتر توسعه تجارت شهرستان و ایجاد مراکز نمایشگاهی و تخصیص زمین و امکانات جهت احداث مرکز نمایشگاه های تجاری در خوانسار،همراهی بیشتر ادارات دولتی در روند سرمایه گذاری و... از جمله کمک هائی است که دستگاه های دولتی و مسئولان محترم می توانند  به کارآفرینان و سرمایه گذاران خوانساری داشته باشند.

در اخبار آمده بود که یک کارخانه تولید لوازم جانبی تلفن همراه و تبلت در روستای ویست احداث شده که توانائی جذب تعداد زیادی از جوانان را خواهد داشت،این خبر در نوع خود مسرت بخش و مایه امیدواری بسیار است اما توقع این حقیر از مسئولان محترم شهرستان آن است که صرفأ به حضور نمادین در مراسم های افتتاح اکتفا نکرده و اقدامات عملی را در حمایت از کارآفرینان و سرمایه گذاران انجام دهند.

اگر در خوانسار 100 کارخانه و بنگاه اقتصادی متوسط با قدرت جذب هر کارگاه 50 نفر کارگر بصورت مستقیم داشته باشیم با احتساب مشاغل جنبی و خدماتی غیر مستقیم در خوانسار 10000 فرصت شغلی مستقیم و غیر مستقیم خواهیم داشت،یعنی یک سوم از جمعیت 30 هزار نفری خوانسار دارای شغل خواهند بود و به عبارتی ریشه کنی قطعی معضل بیکاری در خوانسار(جمعیت آماده بکار و بیکار خوانسار از این میزان بمراتب کمتر است).

آیا خوانسار 100 نفر کارآفرین ندارد؟

اگر ما فقط افراد مقیم خوانسار را خوانساری بدانیم،بله خوانسار 100 کارآفرین ندارد،ولی اگر ما تمام خوانساری تبارهای ایران و خارج از کشور را خوانساری بدانیم و از ایشان کمک بخواهیم ،خوانسار بیش از 100 نفر کارآفرین و سرمایه گذار دارد.لذا شناسائی،جذب و تشویق این کارآفرینان و سرمایه گذارن وظیفه ائی است که بر عهده مردم و مسئولان بوده و همه ما وظیفه داریم در این راستا کوشش کنیم و فراموش نکنیم که از بیرون خوانسار کسی برای کمک به ما نخواهد آمد و بقول استاد شفیعی کدکنی شاعر بزرگ معاصر:

«ز برون کسی نیاید،جویباری تو اینجا      

تو ز خویشتن برون آ،سپه تتار بشکن

سر آن ندارد امشب که برآید آفتابی

تو خود آفتاب خود باش،طلسم کار بشکن»

به امید خوانساری آباد و ثروتمند